ZIEKE SAMENLEVING

De Primera had een leuke actie met een OV-dagkaart en ik dacht: ‘Dat ga ik doen’. Ik ga een dagje met het openbaar vervoer door Nederland toeren. Om 4:20 uur schrok ik wakker en sprong uit mijn bed. Snel wassen, tandenpoetsen, aankleden en weg. Kwart voor vijf stapte ik op mijn scooter om richting Groningen te gaan. Het was nog aardedonker en mistig. Ruim drie kwartier later zette ik mijn scooter aan de ketting onder de fietsenstalling bij het centraal station in Groningen. Omdat je met dit kaartje alleen in de “daluren” mag reizen, moest ik voor half zeven al in de trein zitten. Ik was dus ruim op tijd.Eerst maar richting Zwolle en daarna zie ik wel waar ik naartoe wil. Om toch enig reisdoel te hebben besloot ik door te reizen naar Nijmegen. Ik wilde de spoorbrug bij Oosterbeek, die over de Nederrijn gaat, een keer van de andere kant bekijken. Één keer per jaar sta ik namelijk dicht bij deze brug op de camping en zie dan veel treinen over deze brug rijden. Ik zal je alle details van mijn dag besparen want dan wordt het wel een heel lang verhaal, maar wat mij opviel tijdens mijn tripje was het volgende:

Omdat ik door mijn “vroege” vertrek toch in de spits terecht kwam, was het behoorlijk druk in de trein. Heel veel forensen en studenten die naar hun werk of naar school moeten. Ik durf te zeggen dat bijna 75% van alle mensen witte of zwarte slierten aan hun oren hebben hangen. Dit lijkt wel een epidemie te zijn. Wat voor rare ziekte is dit? Ik vroeg dit aan een jonge man die op een gegeven moment wel naast mij moest zitten omdat het zo druk was. Als het rustig is, zoekt iedereen een plekje waar je alleen kunt zitten en als het echt niet anders kan, ga je naast een iemand zitten. Nog voordat hij zijn oordopjes (dit zijn namelijk die slierten die ik noemde maar dat had je natuurlijk wel door) in kon doen, stelde ik hem die vraag. Er ontstond een leuk gesprek. De dame tegenover ons gaf ook haar mening en de vier daarnaast hadden de oortjes uit gedaan en luisterden mee.

Wat is er toch aan de hand in Nederland? Door alle (a)sociale media, beelden, muziek, apps etc. is er steeds minder echt fysiek contact met elkaar. Als ik dan jongeren hoor zeggen dat ze het zo ontzettend druk hebben met van alles en nog wat. Jonge mensen met burn-outverschijnselen, jonge mensen die het leven niet meer aan kunnen, jonge mensen die verslaafd zijn, jonge mensen die eenzaam zijn, en ga zo maar door! Dit alles raakt mij enorm! Ik zei tegen deze jonge mensen: in mijn tijd (beetje oubollig maar toch) was het heel anders. Je ging veel meer naar elkaar toe in plaats van te appen of sms’en. Er was meer persoonlijk contact. Als je dan moet huilen, kun je ze even vasthouden en troosten. Dat lukt echt niet met een emoticon! De behoefte is er wel, maar om de stap te zetten wordt steeds moeilijker.
Trek de oortjes eruit en ga weer met elkaar praten. Samen leven is samen delen. Tip voor de NS: maak van de stiltecoupe een praatcoupe.